Susun İçim

Sussun içim…

Un ufak oldu gene hayaller. Yaşanası bir hayat sende, görmeyen gözler bende. Akşamüstü aşk soğuğu düşüyor tenime. Ne ben fazlayım ne o eksik bende. Ard arda dökülen cümlelerim. Ve bekleyişim son buldu. Otobüsüme bindim. Kitap okumak için boş bir yer var mı diye bakındım. Bir süre ayakta durduktan sonra bir yer boşaldı hemen oturdum kitabımı okumak için. İçimde hiç hüzün yoktu. Taki kitaba başlayana kadar. Yine kaptanın o çok beğendiğim kısa hikâyelerinden okumaya başladım. Biraz okuduktan sonra nedenini bilmediğim bir gözyaşı ıslattı sayfaları. Ve ardından yüreğim acıdı. Dilime düşen kelimeler cümle oldu, eklendikçe eklendi birbirine. İçimi susturdum. Ve dinledim öylesine. Sanki bir rehinin ağzını bantlar gibi. Bantladım yüreğimi sussun diye. Ama konuşmak istiyordu. Konuştu;

sevgisine layık olamadığım bir kız peşimde
ben uçsuz düşlerin en dibinde
hayal kurarken yakalıyorum kendimi
bir suçlu misali… işte öylesine
kahrını çekemediğim bir sancı

vaktiyle değerini bilmediğim
“aşk bu” sanıp esir kaldığım yârim
ucunu bulamadığım bir ip misali
ikilemdeyim.
yaşasam biter miydi onsuz?
yoksa dönsem mi geri?

Kendime geldim. Gözlerim kitapta kalp sonsuzumda. Eve yaklaştım ve inip inmemek arasında kaldım. Susturamadığım içimi dökecektim kâğıda. Yada kalem bana küfredip yazmayacak mıydı bu acıyı. Evin boş olmasını ümit ederek indim. Mutluluğu ve acıyı bir arada yaşadığım an. Boş bir ev ardından kâğıda dökülen acılar.
Tutulması zor bir oruç. Aşksızım, sevgisizim ve yalnızım. Ne kadar dayanabilirim bu oruca bilmiyorum. Bir tutam aşk, bir tutam sevgi verip orucumu bozacağım “sevgili” yok. Ne kadar dayanabilirim bilmiyorum. Ne gecesi bende aşk ne gündüzüm onda yâr olur. Yalnızım onsuz. Belki mutludur bensiz. Yazmak sadece yazmak. Budur benim ömrümü kısaltmayan. İşte tek dert tedavi olmaması acılarıma. Hayatta kalmak için sadece yazmak. Saçmaladığımı sonradan anladığım çok yazım geçti elime. Güldüm. İşte onlardı burada olmama sebep.

Hüseyin Tekin

Bana kahve ısmarlamak ister misin? ☕